01 abril 2020

CIUDAD FANTASMAL



Las campanadas
perdidas, quejumbrosas, solitarias,
buscan oídos que acojan su eco,
la noche helada,
la madrugada frenética,
hasta este vacío esclavo
trata de reconocerte.
Acaso es este,
el descanso mudo
de tantos siglos.
Ululan sombras
de temores huérfanos.
Es esta desnudez,
un presente nunca vivido
o una puerta nueva
que se abre en el cielo.

20 comentarios:

  1. Son las dos cosas,o lo es todo!!
    Me ha gustado esa figura :"LAs campanadas buscan oídos que acojan su eco"Es fantástica!!
    Xan,esto es duro,y a pesar de los bajones,vamos a ganar porque ALGUIEN nos arropa y nosotros nos arropamos
    Besucos y más fuerza!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias Gó, sé que vamos a salir, pero las letras nunca escapan a los sentimientos. Besucos y ánimo. Abrazos.

      Eliminar
  2. Las campanas, tan solitas, que, en su toque, no levanta a nadie de su casa.

    Un abrazo

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Que antes nos desesperaban y ahora nos recuerdan que hay una ciudad vacía ahí afuera. Abrazos.

      Eliminar
  3. Hola Xan

    Leo tu poema y es inevitable acordarme de este :

    Campanas de Bastabales,
    cando vos oio tocar,
    mórrome de soidades.

    Cando vos oio tocar,
    campaniñas, campaniñas,
    sin querer torno a chorar.

    Cando de lonxe vos oio,
    penso que por min chamades
    e das entrañas me doio.

    Dóiome de dór ferida,
    que antes tiña vida enteira
    e hoxe teño media vida.

    Só media me deixaron
    os que de aló me trouxeron,
    os que de aló me roubaron.

    Non me roubaron, traidores,
    ¡ai!, uns amores toliños,
    ¡ai!, uns toliños amores.

    Que os amores xa fuxiron,
    as soidades viñeron...
    De pena me consumiron.

    Campanas de Bastabales,
    cando vos oio tocar,
    mórrome de soidades.



    bicos

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Bastabales me queda cerca, pero desde aquí no oigo sus campanas, pero sí las de varios conventos de la zona vieja de Santiago, las calles están vacías de coches y de gente, nunca la había visto así, no sé si tendríamos que remontarnos a 1599 para ver algo parecido.

      Gracias María pro traernos a la memoria esta Preciosidad.

      Rosalía siempre.

      Abrazos.

      Eliminar
  4. O certo é que estamos ante unha situación nova en quen sabe cantos anos. Todos os días arredor das 12 da noite / 1 da mañá (depende do día) están botando na tvg un programa que se chama ruta a modiño e é a gravación que fai un coche polas sete cidades galegas para ver como de desertas están. Ver a Coruña tan valeira foi un choque moi grande. Pero eu sigo mantendo que estes días nos están vindo moi ben para estar con nós mesmos e escribir, compoñer, debuxar... hai que verlle a parte boa de todo!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Eso, tratar de aproveitalos, sen caer no erro de sobrecargalos ou de axitalos demáis e que xan non desfrutemos deles. Apertas Re.

      Eliminar
  5. Desde mi casa también se oyen campanadas, suenan limpias,solas sin interferencias de ruidos y tráfico. No me transmite soledad ni desasosiego,al contrario,disfruto del silencio de la ciudad.

    Me encanta tu poema!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Es un lujo que debemos disfrutar mientras se pueda, este silencio, que gozada, gracias Luna. Abrazos.

      Eliminar
  6. Se sienten tan solas las calles que da miedo abrir hasta la ventana, tan solo a las ocho de la tarde es cuando se sienten con los aplausos esa solidaridad que nos une.

    Bonito tu poema, parece que la inspiración en estos días es más intensa.

    Muchos besos.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. La verdad es que cuánto más tiempo se tiene, más difícil es que vengan las musas, o por lo menos eso me pasa a mi, me alegro que te guste. Abrazos.

      Eliminar
  7. Me ha encantado tu poema Xan, y solo quiero quedarme en él, y sentirlo.

    Un beso

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias Carmela, te dejo un poema que versa tu nombre y al escucharlo me acordé de ti, supongo que ya lo escucharías: https://www.instagram.com/p/B-ZXrOICWLm/?utm_source=ig_web_copy_link

      Eliminar
  8. " la noche helada,
    la madrugada frenética,
    hasta este vacío esclavo "

    Muy bien, magníficos versos. El despertar es el momento más arriesgado del día.

    Saludos
    Francesc Cornadó

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias Francesc, sí que es arriesgado, hasta ir al super es arriesgado hoy en día. Abrazos.

      Eliminar
  9. ...Podría ser una puerta nueva, en un mundo nuevo; pero me temo que no se pueda o no se quiera abrir.

    Qué desolado y bello tu poema. Abrazo , Xan

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Una puerta a la esperanza, pero antes hay que despojarse de todas las mochilas para poder alcanzarla. Abrazos y gracias.

      Eliminar

Gracias por tus letras y tus espacios, tus comas y tus puntos, tus signos, tus clicks... tu atención.