09 febrero 2017

LA PRIMERA DE MIS METAS

No sé si hice mal o bien,
si tendría,
que haber acudido  a tu auxilio,
si tendría que haber zurcido,
algún roto más.
Sabes que te amé,
por encima del umbral de mi deseo.

Ahora puedo entenderlo,
solo quería que fueras feliz,
por eso me fui apartando
aquel verano incendiario,
a la acera de tu vida,
me alejé de ti.

Necesitaba verte,
tu sonrisa,
aquel calor protector
que solo expedía tu presencia.
Necesitaba saber de ti,
pero me alejaba,
poniendo cada vez más y más,
urgencias,
quehaceres,
fiestas,
entre nuestras vivencias pasadas.

Las raíces de nuestro árbol,
aún estaban verdes,
y yo tiraba y tiraba,
no lograba arrancar nada.
Corté,
con mi hacha afilada de amor propio,
corté aquel jodido tronco,
y me marché.

Solo oír pronunciar tu nombre,
me hacía daño,
un dolor dilatado,
profundo,
ancho y agudo,
punzante en el pecho.

Mientras exploraba otros mundos,
he vuelto a saber de ti,
supe que reías,
que tuviste hondas penas,
que amaste y amas,
que has cumplido sueños,
que has celebrado,
que eres feliz,
y esa,
fue siempre,
como te decía,
por encima de todas,
la primera de mis metas.

33 comentarios:

  1. De ese dolor profundo en el pecho todos conocemos muy bien.

    Un beso.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Sí un dolor muy duro, pero casi siempre se pasa. Un abrazo María.

      Eliminar
  2. A veces nuestros propios pasos coartan nuestros sentimientos… Nos llevan por otro camino, aun cuando el destino siempre se encarga de mostrarnos, aquellos que pudimos dar…

    Sentidos y bellos versos, Xan…

    Bsoss enormes.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. caminos que casi siempre se vuelven a cruzar en algún punto. Un abrazo.

      Eliminar
  3. Si se ama de verdad ¿Cómo lograr alejarse, dejarlo todo y marchar?
    Sacrificio inmenso me parece si se hace por lograr su felicidad.
    Me gustaría saber lo que opinaría ella.
    Te deseo un buen fin de semana.
    Cariños.
    kasioles

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. jaajja, ahí le has dao, no lo sabremos nunca, tampoco hace falta. Abrazos.

      Eliminar
  4. Es precioso Xan! UN viaje por el amor, que aunque no acabó quizás como deseabas, de alguna forma se cierra desde un mensaje más amoroso y sin rabia... Me encanta como escribes.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Me parece increíble como das en el clavo siempre con mis letras, gracias Luna, un abrazo.

      Eliminar
  5. Xan,cuando algo no puede ser,ocurre lo que versas.Pero si no pudo seres que había otros planes en la vida.Lo bonito detodo es TU META:ver que es feliz
    Besucos poeta

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Cierto, cuando algo no puede ser, has de dejar que se lo lleve el viento. La meta era lo importante. Gracias Gó y un abrazo.

      Eliminar
  6. Pellizca conforme avanzas, pero al final te deja un soplo de ternura sobre las alas. Y el viento como certeza en las batallas. Nunca sabemos en nombre de que meta alguien hace algo que parece doler pero con el tiempo llegas a entender y resulta ser...Prueba de amor y fe. Cuando lo entiendes sabe a lo bueno de siempre.


    Un abrazo de luz

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias AtHe, a veces no entendemos hasta que pasa tiempo, para verlo con perspectiva. Un abrazo.

      Eliminar
  7. Encántanme estes versos pero déixanme un sabor amargo no padal, porque me recorda a momentos da miña vida. Describes perfectamente ao/á namorado/a que por encima de todos os seus pesares, deixa ir a quen máis quere, dándose conta de que non deixa de facerlle dano. Pero segue sempre na sombra, vendo se alcanza a felicidade que sempre quixo para ela.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Pode parecer amargo, pero en realidade é un remate bo, non é que lle faga dano, simplemente os camiños separáronse. Unha aperta.

      Eliminar
  8. en el amor nunca se sabrá bien los clarosocuros que se proyectan
    hay tanto vericueto despachurrado en cada giro del laberinto emocional
    que solo el tiempo , si es que hay tiempo, se logra dar con algún atisbo certero, el resto, es como tu nombre ... elucubraciones

    gracias por tu huella
    ten una jornada preciosa

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. :( y a mí no me dejas nada :((

      Eliminar
    2. Perdona el despiste, gracias por tus sabias palabras, tienes razón que solo las perspectiva que te da el tiempo te lleva a comprender ciertas cosas. Un abrazo y ten una estupenda jornada.

      Eliminar
  9. Pues me alegro de que ella sea feliz.
    Porque así eres feliz tu.

    Besos.
    :)

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Así es Amapola, gracias por tu comprensión. Un abrazo.

      Eliminar
  10. Gracias por tus visitas, yo también te sigo.

    ResponderEliminar
  11. Conozco bien ésas despedidas, mejor marchar antes de dañar más, aunque se quiera a esa persona, tristemente...

    Un besito, Xan.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias por tus palabras, no todo va a ser alegría, un abrazo.

      Eliminar
  12. gracias por tu maravilloso comentario en mi blog abrazo

    ResponderEliminar
  13. Es feliz pero no al lado del poeta.
    El poema sangra en silencio.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Como siempre has dado en el clavo, gracias Toro.

      Eliminar
  14. preciso poema. la meta del amor, el amor en si. que --ES.
    bellos recuerdos

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Espero que no se quede en un recuerdo. Un abrazo.

      Eliminar
  15. Pocos sentimientos son tan dolorosos como el sentir de que no podemos hacer féliz a quien amamos
    Ahí el temor nos hace huir...Y a veces eso es un error irreparable y doloroso a partes iguales
    Sí, claro con el tiempo se es feliz... Pero..

    Ahí lo dejo y disculpa, Xan...

    Es mi sentir.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. No tienes que disculparte, gracias por tus palabras. Un abrazo.

      Eliminar

Gracias por tus letras y tus espacios, tus comas y tus puntos, tus signos, tus clicks... tu atención.